Semiramida

„ Natura dała mi postać kobiety, ale czyny moje postawiły mnie obok największych mężów tego świata. Panowałam w królestwie Ninosa, które na zachód sięgało do rzeki Hinaman, na południe od kraju kadzidła i mirry na północ od Sogdianów. Przede mną żaden Asyryjczyk nie widział morza; ja widziałam cztery i to takie, do których przedtem nigdy nikt nie dotarł, bo leżą bardzo daleko. Ja zmusiłam rzeki, ażeby płynęły tamtędy, którędy ja zechcę, a ja chciałam, aby tak płynęły, by z nich był pożytek dla ludu. Nieurodzajną ziemię zamieniłam w pulchną glebę, nawodniwszy ją rzekami. Wybudowałam warownie, których nikt nie zdobędzie, żelazem rozkruszyłam skały i poprowadziłam wygodne drogi.  A mimo tylu zajęć, pomimo tylu dzieł znakomitych, miałam dość czasu używać przyjemności i zabawiać się z przyjaciółmi”.

Napisy takie kazała wznosić legendarna królowa Semiramida na słupach granicznych zdobytych przez wojska asyryjskie terenach- aż na krańcach znanego wówczas świata a nawet w kraju Scytów, niedaleko rzeki Jaksartes. Skazana na zwycięstwo, w boju nieustraszona i szczęśliwa (Cz. Pieniążek, r.w.n.) pozostawiła po sobie wspomnienie „wiszących ogrodów”  a jej historia stała się baśnią o kobiecej odwadze i sile.

Opowieści o Semiramidzie pochodzą z przekazów Herodota, określanego mianem pierwszego historyka świata. Pisał on, iż przyszła królowa Asyrii była dzieckiem bogini ryb Derketo i młodzieńca, którego ta bogini sobie upodobała.

„Gdy przyszła na świat, matka musiała ją porzucić i dziecko byłoby marnie zginęło, gdyby go matczyne gołębie nie karmiły.”

Dziewczynkę znaleźli pasterze i przynieśli ją do swego przywódcy, który nazwał ją Semiramis (gołąb). Wkrótce Semiramida wyrosła na tak piękną dziewczynę, że zakochał się w niej królewski namiestnik Syrii- Oannes i pojął ją za żonę. Gdy Oannes wraz z królem Ninosem wyruszył na wojnę przeciw Baktrom, tuż pod murami bronionego miasta, zatęsknił za żoną i wezwał ją do siebie.

Zaledwie Semiramida znalazła się pod obleganym miastem dostrzegła, iż obrońcy nie obsadzili załogą zamku, który miał bardzo wysokie i niedostępne mury. Pewnej nocy, wraz z najdzielniejszymi żołnierzami wdarła się na mury zamku, a kiedy już się tam znalazła dała znak Asyryjczykom, aby przypuścili szturm na miasto ze wszystkich stron. Zobaczywszy zamek zajęty przez nieprzyjaciela, przerażeni Baktrowie poddali miasto Ninosowi.

Ninos obdarzył Semiramidę wspaniałymi upominkami i zapałał do niej wielką miłością. Wezwał swego wodza, aby ten żonę mu odstąpił, a w zamian ożenił się z królewską córką. Oannes -mimo, iż Semiramidę bardzo kochał – rozstał się z nią pod wpływem królewskich gróźb, ożenił się z córką króla, jednak wkrótce z żalu za ukochaną powiesił się.

Semiramis została królową i gdy Ninos umarł, objęła po nim panowanie. Nad grobem zmarłego męża wzniosła mogiłę tak wysoką, jak najwyższa góra, a potem zbudowała miasto Babilon, większe, okazalsze i wspanialsze od miasta Ninosa.

Mury ogromne, które to miasto opasywały, miały 66 km długości, a tak były szerokie, że po nich 6 wozów obok siebie przejechać mogło. Ponad murami wznosiły się niebotyczne wieżyce, a było ich 250. W środku miasta wznosiła się świątynia bożka Bel, wspaniałe pałace zdobiły miasto, a szczególnie na wysokich murach lub na dachach pałaców zakładane ogrody, które sławę królowej daleko rozniosły i wiszącymi ogrodami się nazywały.

Powiadano, że żaden monarcha na świecie tylu i tak wspaniałych nie powznosił budowli. Skończywszy budowę Babilonu jeździła po całym państwie i wszędzie nowe zakładała miasta lub olbrzymie wznosiła budowle.  W Medii zbudowała Ekbatanę, w Armenii Semiramicerte, w Cylicji Tarsos.

Semiramida wzniosła też tzw. mur medyjski między Eufratem i Tygrysem i budowała gościńce. Według opowieści Herodota, zachęcona wieściami o bogactwach Indii, postanowiła ten kraj zdobyć, jednakże wyprawa zakończyła się klęską.

Semiramidzie, ranionej przez króla Stabrobatesa udaje się ujść przed indyjskimi rycerzami, dzięki przeprawie przez most na rzece Indus i zniszczeniu go, przed przybyciem pogoni.

Według prof. Pieniążka o śmierci Semiramidy są dwa podania. Jedno opowiada, że zrzekła się tronu na rzecz swojego syna Ninyasa i uleciała do bogów w postaci gołębia; drugie, mniej poetyczne zapewnia, że syn ją zamordował (…)

Żyła 62 lata, panowała 42.