Miodoborze zapoznaje odwiedzających z tradycją wsi, łącząc lata minione z nowoczesną elegancją przekazu. Każdy fragment tego miejsca powoduje błysk w oku. Urokiem emanują : rzeka za domem, staw, kameralne miejsce na ognisko, boisko, gdzie można pobiegać, park maszyn i muzeum dawnej wsi, gdzie czas zatrzymał się w miejscu. Tam właśnie można usiąść na leżance i sądzę, że gospodarze pozwoliliby wtulić się w starą burkę, gdyby było zimno.

Na terenie Filipowa odnaleźć można pozostałości niemieckich fortyfikacji tzw. strefy ochronnej granicy Prus Wschodnich i Południowych Prus Wschodnich. Większość z nich została zniszczona przez rosyjskich saperów, część zachowanych jest dziedzictwem kulturowym minionych dni. Na podstawie zachowanych fragmentów można domniemywać, jaką rolę w wojnie odgrywało budownictwo obronne, jak wiele wysiłku i materiału włożono, by służyło ono celom militarnym.

Król perski. Nazywał siebie królem królów, gdyż pozostawiał przy władzy monarchów, zasiadających na tronach przed podbojem ich ziem. W swoim ogromnym imperium tolerował różne religie; zgodził się na odbudowę żydowskiej świątyni w Jerozolimie. Poniósł klęskę w wojnie z Grecją.

Praca na wsi wymaga własnego, unikalnego świętowania. W dawnej Polsce, zarówno rozpoczęcie prac w polu, jak i ich zakończenie wiązało się z pewnym rytuałem. Praca, połączona z magią, dawała rezultat w postaci plonów; zaś ten najważniejszy efekt był najbardziej celebrowany. Ze względu na stosunki społeczne panujące w naszym kraju do początków XIX wieku, odbiorcą odprawianych rytuałów był książę, król, następnie zaś dziedzic jako właściciel wsi. Pod ich czujnym okiem odbywało się święto plonów, dożynki, czy wieniec.

Obława augustowska, przeprowadzona w lipcu 1945 roku była największą zbrodnią dokonaną przez wojska sowieckie na obywatelach polskich po zakończeniu II wojny światowej. Mimo to – do lat osiemdziesiątych XX w.- żadne podręczniki szkolne ani historyczne słowniki nic nie wspominały na ten temat. Jeszcze dziś losy wielu osób zaginionych podczas obławy nie są znane. Rodziny zaginionych ciągle czekają na odkrycie prawdy o swoich utraconych bliskich.

Piotr Szymanowski jest członkiem zespołu Rospuda. Występuje z zespołem już 17 lat. W 2015 roku zajął II miejsce jako solista w Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym. Piotr Szymanowski udzielił również wywiadu dla II Programu Polskiego Radia i do Radia Lublin.

Pani Helena Kibitlewska od ponad trzydziestu lat jest kierownikiem zespołu „Rospuda”. Pracowała również w szkole, jako nauczycielka muzyki. Śpiew i muzyka to jej pasja. Opowiada o tym w wywiadzie.

Poprzez propagowanie pieśni ludowych regionu Rospuda utrwala polską tradycję, rozbudza świadomość regionalną i narodową. W pieśniach odnajdujemy bowiem nie tylko dawną gwarę, głęboki związek z życiem wspólnotowym, wyznaczonym przez cykl rodzinny, życiowy, jak i doroczny- kalendarzowy, ale także znaczenie muzyki w codziennym życiu. Dawne pieśni, wykonywane przez zespół są swoistą, oryginalną twórczością, alternatywną wobec kultury masowej.

Tekst pochodzi z opowiadań J. Canfielda i M. Hansena. Jest to prezentacja zawodu, który wykonuję.

Żydzi stanowili nieodłączny element mozaiki kulturowej Suwalszczyzny. Osadnictwo żydowskie na tych terenach pojawiło się w XVI wieku. Przybywali tu  Żydzi z Litwy oraz uchodźcy żydowscy z miast Korony, które uzyskały przywilej de non tolerandis Judaeis zakazujący osiedlania się Żydów, prześladowani w  wojnach religijnych Żydzi z Niemiec, oraz Żydzi z Ukrainy uciekający przed powstaniem Chmielnickiego (na podst. J. Kotyńska Stetkiewicz, G.Ryżewski, 2005).